Chirurgia - Galileo Dental

Wędzidełka warg i języka to pasma tkanki łączące wargę lub język z wyrostkiem zębodołowym.
Wędzidełko może być przyczepione nieprawidłowo, wiążą się z tym nierzadko nieprawidłowości takie jak: wędzidełka położone zbyt blisko zębów, zbyt krótkie lub grube. Nie prawidłowy przyczep lub zbyt krótkie wędzidełko, może mieć szkodliwy wpływ na przyzębie, estetykę uzębienia, ustawienie zębów czy utrzymanie protez ruchomych. U dzieci plastyka wędzidełka języka pozwala na uzyskanie prawidłowej ruchomości języka oraz zapobieganie rozwojowi i utrwalania wad wymowy.

Dzięki zastosowaniu nowoczesnego lasera Waterlase iPLUS  zabiegi chirurgiczne korekty wędzidełka wargi lub języka przebiegają bezkrwawo, a gojenie po tych zabiegach jest lepiej znoszone przez pacjentów.

Torbiel to jamisty twór wypełniony treścią o różnej spoistości. Torbiele mogą tworzyć się w kościach i tkankach miękkich. 

Torbiel korzeniowa występująca w tkance kostnej szczęki lub żuchwy wywołana jest przewlekłym zapaleniem tkanek okołowierzchołkowych zęba. Jest to najczęściej spotykana torbiel obszaru twarzoczaszki.

Objawy. W początkowym okresie torbiel korzeniowa rozwija się bezobjawowo. Wykrycie zmiany we wczesnym etapie zwykle następuje przypadkowo podczas badania RTG. W późniejszym etapie, w miarę wzrostu torbieli może pojawić się wewnątrzustne wygórowanie na szczęce lub żuchwie. W stanie zapalnym torbiel może dawać silne dolegliwości bólowe okolicy twarzoczaszki.

Leczeniem z wyboru jest operacyjne usunięcie torbieli (zabieg mogą Państwo zobaczyć na Dentaltube.pl). Torbiele nie leczone osiągają duże rozmiary, powodując ucisk na sąsiednie tkanki, co prowadzić może do różnych stanów patologicznych oraz powikłań. Zabieg wykonywany jest w znieczuleniu miejscowym. Operacje wyłuszczenia torbieli zwykle łączy się z resekcją korzenia zęba przyczynowego, względnie z jego ekstrakcją. Ubytek kostny powstały po wyłuszczeniu torbieli wypełnia się materiałem kościozastępczym a wyciętą zmianę podaje się rutynowo badaniu histopatologicznemu w celu wykluczenia zmiany nowotworowej

Kiedy przeprowadza się podniesienie dna zatoki szczękowej?

Trudne warunki do wprowadzania implantów występują najczęściej w tylnych odcinkach kości szczęk. Ma to szczególnie miejsce w przypadku bezzębia, ponieważ po usunięciu zębów bocznych dochodzi do szczególnie szybkiego zaniku kości, na który nakłada się stopniowe powiększanie (pneumatyzacja) zatoki szczękowej.

Mała ilość kości w odcinku bocznym szczęki była powodem poszukiwań technik operacyjnych, które umożliwiłyby stosowanie implantów w tych właśnie okolicach. Jedną z takich metod, najczęściej stosowaną, jest podnoszenie dna zatoki szczękowej i wprowadzanie kości własnej lub biomateriałów w przestrzeń powstałą między dnem zatoki szczękowej, a uniesioną błoną śluzową wyścielającą tą okolicę.

Wyróżniamy dwie techniki podnoszenia dna zatoki szczękowej (sinus lift):br>
Metoda otwarta - polega na chirurgicznym, wewnątrzustnym wejściu do zatoki szczękowej z dostępu bocznego. Zabieg podniesienia dna zatoki szczękowej metodą otwartą, umożliwia rekonstrukcje pionowego zaniku wyrostka zębodołowego o 5-9 mm.

Metoda zamknięta - stosowana w przypadkach klinicznych, wymagających zwiększenia wysokości wyrostka zębodołowego, przed planowanym wszczepieniem implantu zębowego w niewielkim zakresie, tj. o około 2-3mm. Metoda ta nie wymaga dodatkowego dostępu bocznego do zatoki szczękowej. Wadą tej metody jest ograniczony zakres rekonstrukcji kości, konieczność wykonywania tej samej procedury przy każdym wszczepianym implancie, brak kontroli wzrokowej nad polem zabiegowym, co zwiększa znacznie możliwość perforacji śluzówki zatoki szczękowej.

Podniesienie dna zatoki szczękowej wykonywane jest w naszej klinice rutynowo, ale coraz częściej odstępujemy od niego na rzecz wprowadzania krótkich implantów ASTRA. Oszczędzamy w ten sposób niejednokrotnie Państwu skomplikowanych procedur, konieczności przychodzenia na wizyty kontrolne oraz radykalnie skracamy czas leczenia. Nie bez znaczenia jest także aspekt finansowy – leczenie implantami ASTRA, bez podniesienia dna zatoki szczękowej jest tańsze o 4 tysiące złotych.

Ubytek kostny dotychczas powodował negatywne skutki w budowie i funkcjonowaniu szczęki i żuchwy.  Często również ograniczał lub uniemożliwiał leczenie implantologiczne. Na szczęście rozwój chirurgii stomatologicznej i szczękowo-twarzowej pozwolił na opracowanie procedur zabiegów Sterowanej Regeneracji Kości. Pozwalają one na odbudowę tkanki kostnej u osób, u których doszło do jej zaniku. Dzięki temu możliwe staje się zastosowanie implantów stomatologicznych u znacznie szerszej grupy pacjentów.

Ocenia się iż obecnie regeneracja kości staje się niezbędna w 40% przypadków wszystkich zabiegów implantacji. Sterowana Regeneracja Kości stała się więc częścią standartowego postępowania w leczeniu ubytków kości.

Na czym polega Sterowana Regeneracja Kości?
W skrócie jest to umieszczenie w rekonstruowanej okolicy materiału kościozastępczego oraz pokrycie go specjalną błoną zaporową. Dzięki błonie zaporowej regenerowany obszar jest chroniony przed wrastaniem tkanek miękkich. Po kilku miesiącach, na skutek działania procesów regeneracyjnych i remodelujących, materiał ulega przebudowie na pełnowartościową, własną tkankę kostną pacjenta, w którą bez obaw można wprowadzić implanty stomatologiczne. Materiał kościozastępczy pełni w tym procesie funkcje matrycy (swoistego "rusztowania") dla regeneracji kostnej i procesu przebudowy kości własnej pacjenta.

Jakie technologie są wykorzystywane do odbudowy kości?
Lekarze mają do wyboru wiele różnych materiałów: kość ludzka pochodzenia autogennego (tzw. autoprzeszczepy, czyli kość pobrana od tego samego pacjenta) lub homogennego (kość od zmarłych dawców, przechowywana w bankach kości), przetworzona kość pochodzenia zwierzęcego (ksenografty)  oraz syntetyczne substytuty kostne (materiały alloplastyczne). Materiały te różnią się między sobą właściwościami fizycznym i chemicznych. Każdy z tych nich ma swoje wady i zalety. Niekiedy jest to cena, niekiedy właściwości i działanie kliniczne lub udokumentowane działanie u pacjentów. Udowodnione działanie i bezpieczeństwo to z pewnością jedne z najważniejszych kryteriów.  Należy więc wybierać materiały, które posiadają najwięcej długoletnich publikacji naukowych dowodzących ich skuteczności klinicznej. Lekarze stosujący takie materiały mogą zawsze sprawdzić wiarygodność producenta śledząc stosowne piśmiennictwo. W naszej Klinice wykorzystujemy biomateriały firmy Geistlich (Bio-Oss® ,  Bio-Gide® ).

W chirurgii jamy ustnej ogromne znaczenie ma możliwość odbudowy wyrostka zębodołowego (część kości szczęki lub żuchwy w której osadzony jest ząb lub ma być wszczepiony implant zębowy), w celu poprawy lub odtworzenia podłoża protetycznego. Wskazaniem do podjęcia takiego leczenia jest pourazowa utrata wyrostka zębodołowego, ekstrakcje zębów ze znacznym uszkodzeniem, i następowym zanikiem tkanki kostnej, zanik wyrostka zębodołowego spowodowany procesami starzenia się, osteoporozą, czy też wadami genetycznymi. Niezależnie od przyczyn powstawania zaniku wyrostka zębodołowego kości szczęk, stosowane metody mają na celu przywrócenie funkcji żucia i poprawę estetyki Pacjenta.

Do odbudowy zanikłego wyrostka zębodołowego istnieją wskazania bezwzględne, w przypadku braku prawidłowości podłoża do przeprowadzenia zabiegu wszczepienia implantu zębowego i rekonstrukcji protetycznej. Minimalne wymiary wyrostka zębodołowego, niezbędne do prawidłowego osadzenia implantu wynoszą: w wymiarze pionowym powyżej 10mm, w wymiarze poprzecznym powyżej 6mm. Odbudowa kości może być również niezbędna gdy wysokość konstrukcji protetycznej (zębów montowanych na implantach), przekracza wysokość pionowego zakotwiczenia implantu w kości, a także gdy przewiduje się wystąpienie znacznych obciążeń (np. odtworzenie całego łuku zębowego za pomocą mostu protetycznego, składającego się z 12 zębów, osadzonego na 4-8 implantach). W pewnych przypadkach, odbudowy protetycznej, tylko wskazania estetyczne determinują konieczność odbudowy kości i tkanek miękkich.

Uzupełnienie zaawansowanego zaniku wyrostka zębodołowego na dużym obszarze jest jednym z głównych wskazań do zabiegu autogennego przeszczepu tkanki kostnej, przed wszczepieniem implantów zębowych.

Przeszczep autogenny, jest to własna kość pacjenta, pobrana z obszaru, o niskim znaczeniu estetycznym, a następnie umieszczona w niedoborowej okolicy wyrostka zębodołowego, gdzie planowane jest wszczepienie implantu. Kość własna (autogenna), jest najlepszym materiałem do augmentacji zanikłego wyrostka zębodołowego. Kość korową pozyskać można z miejsc takich jak gałąź żuchwy- za ostatnimi zębami trzonowymi lub po bocznej ich stronie, bródka, czy też okolica guza szczęki. Pobranie tkanki kostnej do transplantacji ma formę bloczków lub wiórów kostnych. Uzyskanym bloczkom kostnym nadaje się pożądany kształt i mocuje je za pomocą mikro śrub tytanowych, a większe elementy za pomocą mikro płytek tytanowych, w miejscach zaniku wyrostka zębodołowego.

Bardzo dobre efekty terapeutyczne uzyskuje się stosując wokół transplantowanej kości dodatkowe wypełniacze przestrzenia w postaci biomateriałów.

Najbardziej uznanym produktem przeznaczonym do tego celu jest substytut kości Bio-Oss. Zastosowanie membran zaporowych, takich jak np. kolagenowe Bio-Gide, lub Osseo-Guard, czy też autogenna PRF (membrana uzyskiwana w specjalnej wirówce z krwi żylnej pobranej od Pacjenta przed zabiegiem), oddzielających i osłaniających przeszczepianą tkankę kostną od śluzówki, gwarantują bardzo wysoki odsetek powodzenia i trwałości wykonywanych zabiegów. W skrajnych przypadkach, bardzo rozległego zaniku, przeszczep uzyskuje się z talerza kości biodrowej. Jest to jednak bardzo traumatyczna i inwazyjna metoda.

Zakres zabiegów rekonstrukcyjnych jest niestety ograniczony zasobem tkanek miękkich. Im większy ubytek kostny wymaga odbudowy, tym więcej tkanek miękkich (dziąsła) niezbędnych jest do pokrycia, bez zbędnego napięcia przeszczepu kostnego. Często zdarza się, że zakres zabiegu (tzn. decyzja o jego rozszerzeniu lub ograniczeniu) modyfikowany jest śródoperacyjnie. W zrekonstruowanym obszarze, implantację wykonuje się po okresie 4-12 miesięcy, w zintegrowaną i unaczynioną kość.

 Leczenie endodontyczne (kanałowe) jest obciążone dużym ryzykiem powikłań wczesnych (podczas przeprowadzania leczenia) i odległych (kilka miesięcy lub lat po przeprowadzonym leczeniu). Do najczęściej występujących powikłań wczesnych, będących wskazaniem do zabiegu resekcji wierzchołka korzenia zęba należą:

• złamanie narzędzia w kanale korzeniowym,
• peznaczne przepchnięcie materiału wypełniającego poza wierzchołek zęba, powodujące silne dolegliwości bólowe,
• niedopełnienie kanału korzeniowego na całej jego długości,
• brak możliwości udrożnienia kanału korzeniowego aż do wierzchołka korzenia zęba.

Zmiany te mogą w różnym czasie skutkować odległymi powikłaniami takimi jak: ziarniniaki, torbiele i ropnie okołowierzchołkowe.

Gdy nie ma możliwości ponownego leczenia kanałowego (tzw. zabiegu reendo) lub zmiany okołowierzchołkowe nie poddają się takiemu leczeniu, jedyną słuszną terapią jest zabieg resekcji wierzchołka korzenia zęba .

Wskazaniem do zabiegu są:

• zmiany zapalne przy wierzchołku korzenia zęba (ziarniniaki, torbiele) których nie można wyleczyć poprzez leczenie kanałowe
• złamane narzędzia endodontyczne w okolicy przywierzchołkowej
• perforacja w okolicy wierzchołka korzenia zęba w czasie leczenia endodontycznego  
• złamanie przywierzchołkowej części korzenia zęba

Wskazaniem do resekcji wierzchołka korzenia zęba są także zęby na których wykonane jest estetyczne i funkcjonalne uzupełnienie protetyczne w postaci wkładu koronowo-korzeniowego i korony protetycznej, a w okolicy wierzchołka korzenia zęba, powstała zmiana zapalna, niemożliwa do leczenia w inny sposób.

Zabieg wykonuje się w znieczuleniu miejscowym. Resekcja wierzchołka korzenia zęba polega na odcięciu wierzchołka korzenia zęba z równoczesnym usunięciem zmian zapalnych.

Korzeń po wykonanym zabiegu resekcji wstecznie zabezpiecza się preparatami mineralnymi.

Zabieg ten w większości przypadków pozwala na uratowanie zęba przed usunięciem (skuteczny w ok. 95%).

Resekcję wierzchołka korzenia zęba możemy wykonać w większości zębów stałych.
Przeciwwskazania do resekcji korzenia:
- rozległe zmiany zapalne obejmujące znaczną część korzenia
- zaawansowana choroba przyzębie (paradontoza)
- zęby mleczne
- choroby układowe i narządowe (m.in. cukrzyca, choroby nerek)